Είχαν περάσει χρόνια από τότε που ταξίδεψα πρώτη φορά με πλοίο από τον Πειραιά. Η πρώτη φορά ήταν πίσω στα παιδικά μου χρόνια, όταν ήμουν στο δημοτικό, ένα παιδί από την Καστοριά που βρέθηκε ξαφνικά να σαλπάρει για το νησί της Κρήτης με το πλοίο «ΑΡΙΑΔΝΗ». Ακόμα θυμάμαι εκείνο το τεράστιο πλοίο με τα ζωντανά του χρώματα, που φάνταζε σαν πλωτό κάστρο στα μάτια μου. Στεκόμουν σιωπηλός, μαγεμένος από τις εικόνες του λιμανιού, προσπαθώντας να απορροφήσω κάθε λεπτομέρεια, καθώς ο κόσμος της θάλασσας ξετυλιγόταν μπροστά μου -ένας κόσμος τόσο διαφορετικός από τα βουνά όπου μεγάλωσα.
Η δεύτερη φορά ήρθε με το πέρασμα των χρόνων, σε εκείνο το καλοκαίρι μετά τις πανελλήνιες. Πέντε φίλοι, γεμάτοι όνειρα και ανυπομονησία, ξεκινήσαμε πάλι από την Καστοριά, αυτή τη φορά για το νησί της Πάρου. Καθώς το πρώτο φως της αυγής άγγιζε τον Πειραιά, περιμέναμε τα εκδοτήρια να ανοίξουν για να κόψουμε τα εισιτήριά μας. Η αναμονή μας λουζόταν στα απαλόχρωμα πορτοκαλί της αυγής, μια στιγμή γλυκιάς ηρεμίας που σύντομα διαλύθηκε καθώς η πόλη ξυπνούσε και η ζωή άρχισε να κυλάει ξανά. Ήταν μια στιγμή όπου ο χρόνος έμοιαζε να στέκεται, καθώς το φως της ημέρας άγγιζε τις ψυχές μας, γεμίζοντάς μας με την προσδοκία της ελευθερίας που μας περίμενε.
Το ταξίδι προς το Αγκίστρι μέσω Πειραιά ήταν μια υπόσχεση απόδρασης, μια γλυκιά προσμονή για έναν μικρό παράδεισο τόσο κοντά στην Αθήνα, αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά από το θόρυβο της καθημερινότητας. Η στιγμή που έμαθα για αυτή την ημερήσια απόδραση, ένιωσα μια απερίγραπτη χαρά να με πλημμυρίζει. Ήξερα πως αυτό το ταξίδι θα ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή μετακίνηση· θα ήταν μια όμορφη εμπειρία.