Οι μεγαλύτερες χρονικές αποστάσεις ανάμεσα σε σίκουελ της Disney

Η κληρονομιά των κλασσικών ταινιών

Η Disney, ως κυρίαρχη δύναμη στον τομέα του animation, έχει δημιουργήσει μερικές από τις πιο εμβληματικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Ωστόσο, δεν είναι σπάνιο να επιστρέφει σε αυτές τις κλασικές ιστορίες δεκαετίες μετά την αρχική τους πρεμιέρα, είτε μέσω κινηματογραφικών συνεχειών είτε με παραγωγές που κυκλοφορούν απευθείας σε βίντεο. Οι χρονικές αποστάσεις ανάμεσα σε αυτές τις συνέχειες ποικίλλουν και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εντυπωσιακά μεγάλες.

Η μακρύτερη αναμονή της Disney για ένα σίκουελ ανήκει στο «Bambi» (Μπάμπι), του οποίου η συνέχεια, «Bambi II», κυκλοφόρησε το 2006 — 63 ολόκληρα χρόνια μετά την αρχική ταινία του 1942. Αν και η συνέχεια αυτή σχεδιάστηκε να κυκλοφορήσει απευθείας σε βίντεο, δεν παύει να είναι μια επίσημη συνέχεια που συγκινεί το κοινό.

Όταν οι συνέχειες έχουν αργό ρυθμό

Αξιοσημείωτη είναι επίσης η περίπτωση του «Fantasia» (Φαντασία), με 59 χρόνια να χωρίζουν την αρχική ταινία του 1940 από το «Fantasia 2000». Αυτή η συνέχεια παρουσίασε μια πιο κινηματογραφική προσέγγιση και απευθυνόταν κυρίως σε ειδικό κοινό σε φεστιβάλ.

Οι ταινίες όπως η «Mary Poppins» (Μαίρη Πόππινς), που επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με το «Mary Poppins Returns» το 2018, ή το «Peter Pan» του 1953, του οποίου η συνέχεια, «Return to Neverland», κυκλοφόρησε το 2002, μετά από 49 χρόνια, είναι επίσης χαρακτηριστικά παραδείγματα μακράς αναμονής για την επιστροφή αυτών των αγαπημένων χαρακτήρων.

Άλλες ταινίες όπως η «Cinderella» (Σταχτοπούτα) του 1950, που είχε το «Cinderella II» να κυκλοφορεί απευθείας σε βίντεο το 2002, ή η «Lady and the Tramp» (Η Λαίδη και ο Αλήτης) του 1955, χαρακτηρίζονται από την έξυπνη εκμετάλλευση του κοινού καθώς οι συνέχειές τους βγήκαν σε home release, κρατώντας έτσι το ενδιαφέρον ζωντανό.

Η στρατηγική της Disney στην εκμετάλλευση κλασσικών τίτλων

Η συνεχής εκμετάλλευση των κλασσικών τίτλων μπορεί να οδηγήσει σε προκλήσεις. Η Disney, έχοντας την ικανότητα να διαχειρίζεται την πολιτισμική της κληρονομιά, παράλληλα εκμεταλλεύεται το φαινόμενο του franchise milking — την εμπορική αξιοποίηση μιας επιτυχίας διαρκώς.

Από sequels και prequels μέχρι remakes, τηλεοπτικές σειρές, spin-offs και θεατρικές παραστάσεις, η επαναφορά κλασικών τίτλων γίνεται με οργανωμένο και συστηματικό τρόπο. Ακόμη και τίτλοι που φαίνονταν κλειστοί, όπως η «Snow White» (Η Χιονάτη και οι 7 Νάνοι), έχουν υιοθετηθεί για νέες παραγωγές, παρότι η δημιουργία ενός κυριολεκτικού σίκουελ ενδέχεται να παραμένει αβέβαιη.

Εν κατακλείδι, όλα δείχνουν ότι η Disney θα συνεχίσει να επιστρέφει σε αγαπημένα παραμύθια και χαρακτήρες με κάθε πιθανό τρόπο, αναγνωρίζοντας τη δυναμική τους στη σύγχρονη κουλτούρα, κάτι που είναι και ευχάριστο, αλλά και ανησυχητικό για πολλούς από τους φανατικούς τους θαυμαστές.